ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಮೊಬೈಲು ಕಳ್ಳತನದ್ದೆ ಸುದ್ದಿ ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು...
ಸರಣಿಗಳ್ಳತನ, ಜೋಬು ಕಳ್ಳತನ, ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ...
ನಾನಂತೂ ತುಂಬಾ ಜಾಗರೂಕನಾಗಿದ್ದೆ ಇದರ ಬಗ್ಗೆ.
'ಜೀವ ಹೋದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಮೊಬೈಲು ಕಳಕೊಳ್ಳಬಾರದು'-
-ಎಂದು ಸದಾ ಜಾಗರೂಕನಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದೆ; especially, ಪ್ರಯಾಣದ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ.
ಸದಾ ಜಾಗರೂಕ!!!
-----
ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದು ಆಗಷ್ಟೆ ಎರಡು ವಾರ...
ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆಫೀಸು; 'ರಾತ್ರಿ' ಮನೆ.
ಹೋಗೋದು-ಬರೋದು ಬೈಕಿನಲ್ಲೇ...
So, ಮೊಬೈಲು ಸೇಫು ಅಂತ ನಿರಾಳವಾಗಿ ಬದುಕಲಾರಂಭಿಸಿದ್ದೆ. ಅಷ್ಟೇ...
ಅವತ್ತೊಂದು ರಾತ್ರಿ...
ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತಾದರೂ roommate 'ರಿತೇಶ'ನ ಪತ್ತೇನೇ ಇಲ್ಲ!
ಛೆ! ಕಾಲ್ ಮಾಡೋಣ ಅಂದ್ಕೊಂಡ್ವಿ ನಾವೆಲ್ಲಾ...
ಉಹುಂ! ರಿಂಗಾಗ್ತಾನೆ ಇಲ್ಲ!
Finally, ಹತ್ತೂವರೆಗೆ ಬಂದ ರಿತೇಶ...
'ಸೆಲ್ ಹೋಯ್ತು ಕಣ್ರೋ ಅಂದ...'
Oh my god! ಹೊಚ್ಚ ಹೊಸ ನೋಕಿಯಾ 'N' ಸೀರೀಸು,
ಅದರಲೆಷ್ಟೋ 'contact' ಗಳು! ಅದೆಷ್ಟೋ ನೆನಪುಗಳು...
ಎಲ್ಲಾ ಹೋಯ್ತಲ್ಲಾ ನಿಮಿಷಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಅಂತ ಅಂದ್ಕೊಂಡೆ...
- ಅವತ್ತಿನಿಂದ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲನ್ನ ತೀವ್ರ ನಿಗಾ ಘಟಕದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟಿರ್ತೀನಿ!
ನನ್ನ ಗ್ರಹಚಾರ ಕೆಟ್ಟರೂ ಮೊಬೈಲು ಪರರ ಸ್ವತ್ತಾಗಬಾರದು ಎಂಬ ಏಕ ಮಾತ್ರ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ!
ಸದಾ ಜಾಗರೂಕ!!
-----
ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ಅಮ್ಮ ಬಂದಿದ್ದರು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ... !
ಆಫೀಸಿಗೆ ರಜಾ ಹಾಕಿ ಸುತ್ತಿದ್ದೆ ಸುತ್ತಿದ್ದು-
ಸೌತ್ ಎಂಡ್ ಸರ್ಕಲ್ ನಿಂದ ನಾರ್ತ್ ಎಂಡ್ ಯೆಲಹಂಕವರೆಗೆ!
ನಡು-ನಡುವೆ ಆ ಮಾಲ್, ಈ ಮಾಲ್; ವಿಧಾನ ಸೌಧ ವಿಕಾಸ ಸೌಧ!
ಅವರಿವರ ಮನೆ, ಕಬ್ಬನ್ ಪಾರ್ಕು, ಹೈಕೋರ್ಟು ಮೆಟ್ಟಿಲೂ ಏರಿದ್ದಾಯಿತು!
ಪರಂತು, ಮೊಬೈಲು ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರ ನಾನು ಸದಾ ಜಾಗರೂಕ!
ಸುತ್ತಿದ್ದಾಯಿತು....
ಅಮ್ಮನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬರಬೇಕು ಇನ್ನು...
ಲಗೇಜು ತುಂಬಾ ಇದೆ...ಚಳಿಯೂ ತುಂಬಾ.
ಬೈಕು ಬೇಡ ಬಸ್ಸಲೇ ಹೋಗೋಣ ಎಂದರು ಅಮ್ಮ
ಸರಿ, ಹೊರಟಾಯಿತು, ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ಕು ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿದ್ದೂ ಆಯಿತು.
ರಶ್ಶು ಏನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ.
ಅಮ್ಮ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕೂತಿದ್ದರು, ಏನೋ ಆಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದರು.
ಹೇಗೂ ಸಮಯವಿದೆ, ಮೆಸೇಜು ಮಾಡಾಣ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡೆ.
ಮೊಬೈಲು ತೆಗೆದೆ ಜೋಬಿಂದ...
ಹಾಂ! ಹೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ ನಿಮಗೆ...
ನನ್ನ ಪ್ಯಾಂಟಿನ ಬಲ ಜೋಬು ಯಾವತ್ತೂ ಮೊಬೈಲಿಗೆ ಮೀಸಲು. ಯಾವತ್ತೂ...
ಸಿಗ್ನಲ್ಲು ಗಳು ಕಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಹಂಪುಗಳು, ಕನ್ಸ್ತ್ರಕ್ಷನ್ನುಗಳು ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ,
ಬಂತು ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ಕು.
ಪ್ಲಾಟ್ಫಾರ್ಮ್ ನಂಬರ್ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತು. ಬಿ ಎಂ ಟಿ ಸಿ ಬಸ್ಸು ಬಂದು ನಿಂತಿತು.
ಹೌದು, ಬಸ್ಸಿನಿಂದ ಇಳಿದವರಲ್ಲಿ ನಾವೇ ಕೊನೆಯವರು.
ಮೊದಲು ಅಮ್ಮ, ಅನಂತರ ನಾನು.
ಇನ್ನೇನು ನಾನು ಇಳೀ ಬೇಕು, ಬಸ್ಸು ಮತ್ತೆ ಹೊರಟಿದೆ,
ಸಿಕಾಪಟ್ಟೆ ಜನರು ಒಳಗೆ ಹತ್ತುತ್ತಿದ್ದಾರೆ...
ಬಹುಶಃ, ಯೆಲಹಂಕ ಕಡೆಗೆ ಇದೇ ಕೊನೆಯ ಬಸ್ಸೋ ಏನೋ...
ಜಾಗ್ರತೆಯಿಂದ, ಜಾಗ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಇಳಿದೆ.
ಇಳಿದು ನೋಡುತ್ತೇನೆ...
ಮೊಬೈಲು ಮಾಯ!!!
ಭಗವಂತಾ!....ಹೊಹ್ ನನ್ನರ್ಧ ಜೀವವೆ ಹೋದಂತನಿಸಿತು...
'ಸಾರ್, ಬೇಗ ಮಿಸ್ ಕಾಲ್ ಕೊಡಿ; ಇಲ್ಲಾ ಅಂದ್ರೆ ಸ್ವಿಚ್ಚ್ ಆಫ್ ಮಾಡ್ಬಿಡ್ತಾರೆ ಜನ' - ಡ್ರೈವರ್ ಉವಾಚ...
ಒಹ್ ಹೌದು; ಅಮ್ಮನ ಕೈಯ್ಯಿಂದ ಮೊಬೈಲು ಇಸ್ಕೊಂಡೆ...
ಸ್ಪೀಡ್ ಡಯಲ್ ನಂಬರ್ ಐದು... ಒತ್ತೆ ಬಿಟ್ಟೆ...
'ಸ್ವಿಚ್ಚ್ ಆಫ್ ಆಗಿದ್ರೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರನ್ನೂ ಚೆಕ್ ಮಾಡಲೇ ಬೇಕು...!
-ಹೇಳಿತು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು, ಯಾಕಂದ್ರೆ, ಅದು- ನನ್ನ ಮೊಬೈಲು!!!
ಒಂದು ನಿಮಿಷ....
ಕಾಲ್ ಕನೆಕ್ಟ್ ಆಗುತ್ತಿದೆ! ಎದೆ ದವ-ದವ ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ!
ಉಸಿರು ಎಳೆದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಭರ-ಭರನೇ...ಭರ-ಭರನೇ!!!
-----
ಎಲಾ!!! ಜರ್ಕಿನ್ನಿನ್ನ ಜೇಬಿನಲ್ಲೂ ಭರ-ಭರನೇ ಸದ್ದು...
ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ, ಬರೀ ವೈಬ್ರೇಷನ್ನು, ಮೊಬೈಲು ಸೈಲೆಂಟು!
ಯಾವುದೋ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿ 'ಮೀಸಲಾಗಿದ್ದ' ಪ್ಯಾಂಟನ್ನು ಬಿಟ್ಟು,
ಜರ್ಕಿನ್ನಿನ ಜೋಬಿನಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಿದ್ದೆ ಮೊಬೈಲನ್ನು.
ಠಕ್ಕ್ ಅಂತ ಮೊಬೈಲಿನ ಕೆಂಪು ಬಟನ್ ಒತ್ತಿದೆ...!
-----
'ಏನಾಗ್ತ ಇದೆ ಗುರೂ...?' ಅರ್ಜೆಂಟಿನ ಡ್ರೈವರ್ ಎಸೆದ ಪ್ರಶ್ನೆ.
ಏನು ಹೇಳಲಿ? ಜನ ಎಲ್ಲಾ ನನ್ನನ್ನೇ ಕೆಕ್ಕರಿಸಿ ನೋಡುತಿದ್ದಾರೆ...
ನನ್ನ ಜೋಬಲ್ಲೆ ವೈಬ್ರೇಟಿಂಗು ಅಂದರೆ ಒದೆ ಗ್ಯಾರಂಟಿ!
ಏನು ಹೇಳಲಿ? ಜನ ಎಲ್ಲಾ ನನ್ನನ್ನೇ ಕೆಕ್ಕರಿಸಿ ನೋಡುತಿದ್ದಾರೆ...!
"ಸಾರ್ ಸ್ವಿಚ್ಚ್ ಆಫ್ ಆಗೋಯ್ತು; ಹುಡುಕಿ ಏನೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ ಇನ್ನು.
ಲೋಕ ಕೆಟ್ಟೋಗಿದೆ ಸಾರ್, ಒಳ್ಳೆಯೋರ್ಗೆ ಇದು ಕಾಲವಲ್ಲ,
ಯಾರನ್ನೂ ನಂಬೋ ಹಂಗಿಲ್ಲ."
ಕೆಟ್ಟು ಹೋದ ಕಾಲದ ಬಗ್ಗೆ ಬಿಟ್ಟಿ ಭಾಷಣ ಬಿಗಿದು ಬಂದೆ...!
ಬಸ್ಸು ಭರ್ರೆಂದು ಹೊರಟಿತು; ಜನ ಎಲ್ಲಾ ಕನಿಕರದ ದೃಷ್ಟಿ ಬೀರುತ್ತಿದ್ದರು...
-----
ಅಮ್ಮನಿಗೆ ನಾಟಕವನ್ನ ಅರ್ಥ ಮಾಡ್ಸೋದ್ರಲ್ಲಿ ಸಾಕೋ ಸಾಕಾಯ್ತು!!!
ಇವತ್ತಿಗೂ, ನನ್ನ ಪ್ಯಾಂಟಿನ ಬಲ ಜೋಬು ಯಾವತ್ತೂ ಮೊಬೈಲಿಗೆ ಮೀಸಲು. ಯಾವತ್ತೂ...
ಜೆರ್ಕಿನ್ ಹಾಕ್ಕೊಂಡಾಗಲೂ!!!
